Η τελευταία «κανονική» εβδομάδα του κόσμου

Μόρφου Νεόφυτος ( στα πρώτα 50″  ) Το απόσπασμα από την ομιλία που έγινε 25-Φεβρουαρίου 2020

Εικάζω ότι μετά από αυτό που βιώνει η ανθρωπότητα, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν.

Προφανώς για άλλη μια φορά καλούμαστε να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιούς θα αφήσουμε.

Ποιον να πιστέψεις και ποιόν να εμπιστευτείς; Προσωπικά εμπιστεύομαι τον Λεμεσού Αθανάσιο  … και

«… η εικόνα Σου που κρέμεται στον τοίχο
μόνη έξοδος κινδύνου τώρα μοιάζει.»

Κλείνουν οι εκκλησίες! Δεν πίστευα ότι θα ζούσα για να το δω. Βέβαια …για το καλό μας γίνονται όλα.

Έτσι κι αλλιώς δεν έχει και τόση σημασία τι λέμε αλλά τι κάνουμε ή ίσως τι δεν κάναμε. Πάντως φαίνεται ότι  έπονται ακόμη πολλά…

 

 

 

Ίμια (εις μνήμην)

Μια καθαρή ματιά σε μια βρώμικη ιστορία.

Η νέα Μεγάλη Ιδέα

» Βρισκόμαστε σε καιρούς μιας φοβερής κι εκτεταμένης εθνικής αυτοκτονίας – που φυσικά δεν είναι ξένη προς τη μηδενιστική κρίση που περνά σήμερα ολόκληρος ο κόσμος.

…..

Μια νέα Μεγάλη Ιδέα μας χρειάζεται, μια Ιδέα που να έλκει το Έθνος προς την ηθική μεγαλοσύνη, που να του δίνει αυτοπεποίθηση και να δικαιολογεί την παρουσία του μεσ’ στον αιώνα μας.

…….

Είναι η προσπάθεια, πιστεύουμε, να δώσει ο νέος Ελληνισμός στο σημερινό κόσμο ένα τύπο ζωής ανθρώπινο, μεσογειακό, φωτεινό, ισορροπημένο ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη, ελεύθερο και συζητητικό, τύπο ζωής που να συνδιαλέγεται με το μυστήριο, που να έχει μια έξαρση ιεραποστολής και υπερβατικότητας, τύπο που εκφράζει έντονα η Ελληνική Ορθοδοξία. »

 

Από το βιβλίο του Κώστα Τσιρόπουλου «Η Μαρτυρία του Ανθρώπου». Αυτό που με εντυπωσιάζει μεταξύ πολλών άλλων, είναι ότι παρότι γράφτηκε το 65 – 66 ταιριάζει μια χαρά στα σημερινά τεκταινόμενα, τα οποία άλλωστε φαίνεται ότι ο συγγραφέας τα είχε προβλέψει με μεγάλη ενάργεια. 

Τα σέβη μου

Τον Γιάννη Ιωάννου τον γνώρισα από τα σκίτσα του, με το ξεκίνημα της λεγόμενης μεταπολίτευσης.

Υπέροχο λιτό αλλά απόλυτα εκφραστικό με αρχιτεκτονική προοπτική σκίτσο, φοβερός οξυδερκέστατός λόγος, διεισδυτική κοφτερή πολιτική ματιά.

Χαιρόμουν όταν ένιωθα ότι βρίσκομαι από την ίδια πλευρά που έβλεπε κι αυτός τα πράγματα, ψαχνόμουν όταν καταλάβαινα ότι βρισκόμουν απέναντι.

Άλλος ένας μεγάλος έφυγε.

Υπέροχοι άνθρωποι

και εδώ το… «πρώτο μέρος»

Όταν υπάρχουν Άγιοι…

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος – Ο Άγιος Πορφύριος Όπως Τον Έζησα

…υπάρχει ελπίδα,

υπάρχει χαρά,

δεν υπάρχει δικαιολογία.

Όχι ακόμα

Είναι κάποιες φορές που το μέλλον φοβάμαι

είναι κάποιες στιγμές ζωντανές στο παρόν

που το αναπόφευκτο ζω

κι ύστερα σαν να ξυπνώ και με ανακούφιση λέω,

«ευτυχώς, όχι ακόμα»

 

Μα κάποτε γίνεται εκείνο το μέλλον

και πια να ξυπνήσω δεν  ωφελεί

έγινε εκείνο πια, έγινε

όπως (θα γίνουν) και τα άλλα που τώρα κοιμίζω με

«ευτυχώς, (και) όχι ακόμα»

Το να είσαι Έλληνας…

«Η ορθοδοξία για τους Έλληνες δεν είναι απλώς μια ιδεολογία. Η ορθοδοξία είναι βίωμα και ταυτότητα την οποία έχει ένα έθνος, θέλουμε δε θέλουμε Ο ελληνισμός αναπτύχθηκε, υπήρξε επί 17 αιώνες  μέσα από την ορθοδοξία, μέσα από τον χριστιανισμό.

Ο ελληνισμός είναι σε μεγάλο βαθμό δημιουργός του χριστιανισμού…

Για τον ελληνισμό η ορθοδοξία δεν είναι ιδεολογία,. άσχετα με το αν πιστεύετε ή δεν πιστεύετε. Η ορθοδοξία είναι ο τρόπος ύπαρξης του ελληνισμού για 17 αιώνες. Μέσα από αυτό υπήρξε και ιδιαίτερα για τους 8 αιώνες της κατοχής (μετά το 1204) είναι το καθοριστικό στοιχείο της ταυτότητάς του

Η ορθοδοξία είναι η ταυτότητα του ελληνικού λαού. και για αυτό, εκείνοι που πολεμούν αυτήν την ταυτότητα του ελληνικού λαού, πολεμούν την ορθοδοξία και δεν βλέπουν την συνέχεια του αρχαίου ελληνικού κόσμου και του χριστιανισμού στην συνέχεια

Ένα σημαντικό στοιχείο το οποίο  εισέφερε ο χριστιανισμός, πέρα από την παράδοση την αρχαιοελληνική, είναι η έννοια της αγάπης, η οποία δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική παράδοση, και η αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι που επίσης δεν υπάρχει στην αρχαία ελληνική παράδοση.

Επομένως, μη μένουμε σε μανιχαϊστικές, εμφυλιοπολεμικές  αντιθέσεις οι οποίες έθαλλαν πριν από είκοσι τριάντα χρόνια σε τηλεοράσεις όπως τη ζούγκλα και αλλού , που είχαμε κάθε βράδυ μία μόνιμη σύγκρουση ανάμεσα σε εκείνους  που αναλάμβαναν να εκπροσωπούν τον ελληνισμό του 5ου αιώνα προ Χριστού, με τον σημερινό ή με τον βυζαντινό.

Ο ελληνισμός  έχει μία ιστορική διαχρονία , έχει φάσεις , αντιθέσεις  δεν είναι ίδιος…

Όμως έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τη  σύνθεση, Αυτό ήταν πάντα ο Ελληνισμός. Ήτανε σύνθεση ανάμεσα ανατολής και δύσης, ήταν σύνθεση ανάμεσα ορθολογισμού και πνευματικότητας και συναισθήματος, αυτό είναι ο ελληνισμός και αυτό το αποδίδει κατά την γνώμη μου  πιο ολοκληρωμένα η ορθοδοξία.  Αυτό επέτρεψε στους έλληνες να ανθέξουν την μακρά περίοδο της κατοχής. Αλλιώς δεν θα μπορούσαν να αντέξουν αν δεν είχαν διατυπωμένη μια δικιά τους κοσμοαντίληψη και ένα τρόπο ζωής που τους τον προσέφερε αυτή η προσέγγιση»

 

Λίγα, απομαγνητοφωνημένα από όσα υπέροχα ακούστηκαν εδώ.

 

Βιώματα και Αφηγήματα

Υπάρχουν τουλάχιστον δύο «εαυτοί» μέσα μας: Ο εαυτός που βιώνει και ο εαυτός που αφηγείται. Ο εαυτός που βιώνει είναι η συνείδησή μας της κάθε στιγμής.. Εντούτοις ο εαυτός που βιώνει δεν θυμάται τίποτα. Δεν λέει ιστορίες και σπάνια τον συμβουλευόμαστε όταν έχουμε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις.

Οι αναμνήσεις, η αφήγηση ιστοριών και οι σημαντικές αποφάσεις είναι μονοπώλιο μιας πολύ διαφορετικής οντότητας μέσα μας: του εαυτού που αφηγείται. Ο εαυτός που αφηγείται ασχολείται συνέχεια με το να φτιάχνει ιστορίες για το παρελθόν και να κάνει σχέδια για το μέλλον. Όμως κάνει πολλές συντομεύσεις, δεν  αφηγείται τα πάντα και συνήθως υφαίνει την ιστορία χρησιμοποιώντας τις κορυφαίες στιγμές και τα τελικά αποτελέσματα.

Κάθε φορά που ο εαυτός που αφηγείται αξιολογεί τις εμπειρίες μας, υποτιμά τη διάρκειά τους και υιοθετεί τον κανόνα κορύφωσης τέλους –  θυμάται μόνο τις κορυφαίες στιγμές και τη στιγμή του τέλους και αποτιμά ολόκληρη την εμπειρία σύμφωνα με το μέσο όρο τους.  Ο εαυτός που αφηγείται δεν αθροίζει τις εμπειρίες – τις συμψηφίζει.

Οι παιδίατροι και οι κτηνίατροι γνωρίζουν καλά αυτό το κόλπο. Πολλοί δίνουν μερικές λιχουδιές στα παιδιά (ή στα σκυλιά) αφού τους έχουν κάνει μια οδυνηρή ένεση ή μια δυσάρεστη εξέταση. Όταν ο εαυτός που αφηγείται θα θυμηθεί την επίσκεψη στο γιατρό, τα δέκα δευτερόλεπτα απόλαυσης στο τέλος της εμπειρίας θα διαγράψουν πολλά λεπτά άγχους και πόνου.

Το παραπάνω είναι από το βιβλίο του Harari, «Homo Deus». Ας το έχουμε υπόψη οι αυριανοί ψηφοφόροι όταν λίγο πριν τις κάλπες θα πιπιλάμε τις καραμέλες των ενδεχόμενων παροχών ή διευκολύνσεων που θα μας έχουν πετάξει οι εκμαυλιστές ολιγάρχες μας για να τις συμψηφίσουμε με την οικονομική, αξιακή και εθνική μας ταπείνωση που απεργάστηκαν με κυνισμό και αλαζονεία όλο το διάστημα που προηγήθηκε.

των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι

Γύριζε

Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!

Κωστής Παλαμάς (1908)

Πώς να περιγράψεις καλύτερα αυτό που γίνεται στην δόλια τούτη χώρα;
Τα λόγια αυτά του ποιητή γράφτηκαν έναν αιώνα και… πριν, μα παραμένουν τόσο επίκαιρα….
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια...

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει το Νου, το Λόγο, την Καρδιά…

Χαρά στους χασομέρηδες ! Χαρά στους Αρλεκίνους!...

ραγιάδες έχεις, μάνα γη, σκυφτούς για το χαράτσι…

Η αντιγραφή του ποιήματος έγινε από εδώ…